Kątniki (Tegenaria domestica, T. gigantea) zakładają sieci w ciemnych i wilgotnych miejscach, najczęściej jednak w piwnicach, strychach i spiżarniach. Płachta łowna ma dużą powierzchnię i zwija się w kształt lejka skierowanego w dół. Pająk przebywa w głębi lejka i chwyta ofiary, które wejdą lub wpadną na płachtę. W sieci gromadzą z czasem znaczne ilości kurzu, pyłu i innych zanieczyszczeń, pod których ciężarem płachty znacznie się odkształcają.
U kątników samice i samce budują sieci. Jesienią samce opuszczają swoje sieci i poszukują samic. Źle wspinają się po ścianach i wpadają do zlewów i wanien, gdzie je możemy często zobaczyć. Po kopulacji samica składa na pajęczynie jaja, które zamyka w jedwabnym woreczku (kokonie). Kokon przykrywa resztkami zjedzonych owadów, drobnymi kawałeczkami drewna, ziarenkami piasku, które powleka dodatkową warstewką pajęczyny.
Wielokrotnie obserwowano, że samica i samiec zgodnie żyją na jednej pajęczynie przez kilka tygodni. Razem chwytają zdobycz, ale od czasu do czasu wybuchają między nimi sprzeczki o pokarm. Samce żyją krócej niż samice, a po śmierci samca samica chętnie zjada jego resztki.
Przed zimą wchodzą z zewnątrz do pomieszczeń cieplejszych, gdzie mogą wtedy gęsto zasiedlić każdy kąt. Samice większych kątników (np. T. gigantea) żyją kilka lat. Są bardzo odporne na brak pokarmu i wody; mogą przeżyć kilka miesięcy w miejscach suchych, jak np. w pomieszczeniach mieszkalnych.
Pająk domowy (Achaearanea tepidariorum) jest najbardziej znany nam wszystkim pająkiem. Występuje w ciepłych miejscach, jak np. w wilgotnych i gorących pomieszczeniach łaźni, w szklarniach. Pająk domowy buduje pajęczyny w ustronnych miejscach, w kątach pokoju, pod i za meblami. Na zewnątrz budynków zakłada sieć między elementami płotu a ścianą budynku, między urządzeniami oświetlenia a ścianą i w innych podobnych miejscach. Pająk domowy długo korzysta ze swojej pajęczyny, która z czasem pokrywa się warstewką kurzu i odkształca się. Na pajęczynie pająki łączą się w pary. Samica składa około 250 jaj, które otacza brązowym kokonem w kształcie gruszki i umieszcza w środku pajęczyny.
Wiele gatunków pająków ma gruczoły jadowe i wytwarza jad, jednakże praktyczne znaczenie dla człowieka, z punktu widzenia ich jadowitości, mają tylko nieliczne gatunki z krajów ciepłych i regionów tropikalnych. Do najgroźniejszych pająków należy czarna wdowa i tarantula, rzadko trzymane w mieszkaniach przez hobbystów.
Rodzime pająki nie są niebezpieczne, gdyż ich małe szczękoczułki nie potrafią przebić skóry ludzkiej, albo ich jad nie jest dla nas trujący. W najgorszym przypadku, ukąszenia niektórych pająków powodują tylko ograniczone zapalne odczyny miejscowe, obrzęk lub zaczerwienienie skóry. Reakcja organizmu nigdy nie jest silniejsza niż po użądleniu pszczoły.
Większe zagrożenie stanowić może wydzielina ich gruczołów przędnych, która jest silnym alergenem i przy wielokrotnym kontakcie może wywoływać u uczulonego astmę oskrzelową, alergiczny nieżyt błony śluzowej nosa lub alergiczne zapalenie spojówek. Do wykrycia stanu uczulenia na skleroproteinę, z której zbudowana jest sieć pajęcza, stosuje się odpowiednie testy alergologiczne. Podczas pracy w pomieszczeniach, w których występują liczne pajęczyny, osoby wrażliwe powinny stosować maseczki ochronne.
Pająki w domu i w pobliżu pomieszczeń mieszkalnych mogą być utrapieniem dla mieszkańców. Ludzie nie lubią i boją się pająków, a uczucia te są nam wrodzone. Pająki i węże są najczęściej wymieniane wśród zwierząt, których nie lubią dzieci. Żywe pająki i pająki-zabawki wywołują odruch strachu też u młodych szympansów. Pająki są uważane za szkodniki, gdyż przebywają w pomieszczeniach mieszkalnych i w opinii wielu osób stwarzają zagrożenie mieszkańcom. W mieszkaniach zakładają swoje sieci, czasem w zbyt widocznych miejscach.
Wyraźnie należy stwierdzić, że pająki są bardzo pożyteczne. Wszystkie pająki są drapieżnikami. W założone przez siebie sieci łowią i niszczą owady, które są dla nas rzeczywistymi szkodnikami: muchy, komary, prusaki. Są naszymi sprzymierzeńcami, dlatego powinniśmy je chronić.